دوشنبه‏ی پیش، اول ماه رجب بود و باز هم خدا منت گذاشت و روزی‏م کرد که در این روز عزیز، هم‏زمان با میلاد امام محمد بن علی الباقر علیهما السلام، در لباس نوکری خدمت علی بن موسی الرضا علیهما السلام مشرف بشم. این روزها هوای مشهد اون‏قدر گرمه که نمی‏تونم ادعا کنم لذت نوکری آقا، سختی‏هاش رو برام هموار می‏کنه و اون روز تونستم به مدد سایه‏ی ستون‏های باب الجواد علیه السلام گرمای طاقت‏فرسای بعد از ظهر رو تحمل کنم.
کیف می‏کردم که در اولین روز ماه زیارتی امام رضا علیه السلام در خدمت آقا هستم و یادم اومد که 6 سال پیش، سیزدهم همین ماه آغاز خدمتم در حرم بود و 13 رجب رو برام به‏یاد‏موندنی کرد. دو هفته بعدش هم جشن ازدواجمون بود و زندگی مشترکمون تقریباً با آغاز توفیق نوکری‏م هم‏زمان شد.
باب الجواد (ع) این هفته هم مثل همیشه، مسیر رفت و آمد زائران زیادی بود. باز هم خانم‏ها توی بازرسی خیلی اذیت می‏شدند و آقایون هم معطل اون‏ها. بعضی‏ها آشکارا بد و بیراه می‏گفتند و حق هم داشتند. با وجود پیش‏بینی چند دفتر بازرسی در اون ورودی، برای اون همه خانم فقط دو تا مأمور گذاشته بودند که اون‏ها هم وظیفه داشتند علاوه بر خود خانم‏ها، کیف و وسایلشون رو هم بگردند.
سر پست، آقای جوون خوش‏تیپ و خوش‏لهجه‏ای پیشم اومد و سر صحبت رو باز کرد. مثل خیلی‏های دیگه از چند و چون خادم شدن می‏پرسید و از رفتار خوب و مؤدبانه‏ی خدام آقا تقدیر می‏کرد. (خودستایی نشه! من فقط نقل می‏کنم.) اون‏قدر مجذوب لطف امام رضا (ع) شده بود که - بر خلاف خیلی از زائران دیگه - حتی از برخورد خوب مغازه‏دارهای مشهدی هم تعریف می‏کرد! خلاصه، کلّی ذوق کرده بود و فکر می‏کرد به طور رسمی نحوه‏ی برخورد با زائران رو به ما آموزش می‏دن. وقتی رفت، با خودم فکر کردم کاش به‏ش می‏گفتم: این معجزه‏ی خود حضرته که اجازه نمی‏ده زائراش با خاطره‏ای تلخ از مشهد برن.
حسن ختام خدمت هم، زیارت شیرین رجبیّه بود و مناجات‏های پر شور ماه رجب. ان شاء الله همه‏تون در این ماه عزیز مهمون آقا بشید.